Siedziałem gdzieś ukryty w dłoniach
zatopiony w ciszy wieczoru.
Myśli ulotne tworzyły obrazy
w pamięci gdzieś pozostał sen.
Spotkałem ją, intuicyjny głos
coś mówi, gdzieś, nie wiadomo skąd.
Ten wzrok przeszyty głębią,
bogactwo wnętrza tak wiele mówiło.
I wiedziałem, że trzeba zrobić ten krok.
Życie to ciągła przygoda,
wiele chwil łączy się w opowiadanie.
Te oczy przeszywające do głębi duszę,
tak wiele mówiły.
I można tylko milczeć, bo ...
bo cisza powie więcej niż
tysiące słów wypowiadanych w przestrzeń.
Północ wybiła, miasto ucichło
a w pamięci przed oczyma duszy
pozostał niezapomniany obraz;
jej oczy tak wiele mówiące.
31.05.2007
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz