Czas, który goni,

Czas, który goni,
kluczem żurawi wyznacza bieg.
Zegar wybija kolejne chwile;
i wszystko płynie, na kartach  życia,
gdy kropkę na końcu postawi On.
Księga zamknięta,
pożółkłe strony życiem spisane,
trudem, mozołem, chwilą wytchnienia.
Łzy smutku znaczą karty następne
i cisza, i pustka, - dlaczego?
Pytanie w ciszy zadane
– bez odpowiedzi.
Czas nadal płynie,
powraca nowe, inne, nieznane.
Księgi otwarte dla innych,
wciąż nowym tchnieniem pisane.
Nadzieja – karty pisze kolejne.
Promienie złociste ciemne chmury
blaskiem swym rozświetlają.
Nadzieja – ta zamknie kartę swego pisania
u kresu wszystkiego.
I odda pióro INNEMU,
co pisać będzie już nowa księgę
– w wieczności,
i nigdy jej nie zamknie.